یا مرگ یا گرسنگی،غزه غرق در قحطی و خون هه لاله طاهری

یا مرگ یا گرسنگی،غزه غرق در قحطی و خون

هه لاله طاهری

گوینده بی بی سی با ملایمت اخبار را میخواند. در کنار او فیلمی به نمایش گذاشته اند. صفحه تلویزیون صحنه ای از یک زمین خاکستری را نشان میدهد با لکه های سیاه در حالی که یک توده متحرک طولانی در حرکت است. جیغ زنان با ظرفها وکاسه های خالی در حال فرارند. بمبی در میان آنها همه چیز را به هم زده است. قرار بود بعد از بیست و چهار ساعت گرسنگی بالاخره لقمه ای نان نصیب این صف طولانی شود. اما صدای مهیبی زمین زیر پایشان را زیرورو کرد و تکه های گوشت زنده زنده به هوا پرتاب میشدند. این روایت هر روزه تلویزیونهایمان وما تماشاچیان هر روزه ای که میبینیم و به خود می پیچیم و مینالیم. چشمانمان خیس میشود. اشتهای زندگی را برای لحظاتی از دست میدهیم. ناگهان پیچ تلویزیون را میبندیم و یا شاید کانال را عوض میکنیم. اما هنوز ناراحتیم. هنوز نمیتوانیم باور کنیم و یا شاید باور میکنیم،و گویی اینهمه قصاوت و وحشی گری را باور نداریم. چرا که هر روز میبینیم. هر روز میشنویم و تمامی ندارد، لعنت به این روزها.

چه کسی باور میکرد به جای فیلمهای فیکشن و بازیهای کامپیوتری بشر روزی در خلوت خانه از تلویزیون نظاره گر تصاویری باشیم که دیگر فیکشن و بازی کامپیوتری نیست. که انسانها، کودکان و در ماندگان را در حین صف غذا بدون هیچ دفاعی در یک لحظه در هوا تکه تکه میشوند؟ حداقل در آن بازیهای کامپیوتری قواعد جنگ وجود دارد. هر دو طرف مسلح به هم حمله میکنند.در این روزهای حقیقی با تصاویر دهشتناک هیچ قانونی وجود ندارد.

بیش از دو سال نسل کشی در زندان ساخته شده توسط دولت اسرائیل بر سر زمین فلسطین، مردم غزه امروز به فاجعه”قحطی گسترده توسط بشر” رسیده اند که وحشیانه ترین نوع جنایت آن را در تاریخ ما به یاد داریم زمانی که یک میلیون انسان و کودک در کوره های آدم سوزی هیتلر خاکستر شدند. ننگ بشریت است که یک بار دیگر تاریخ دردناک نسل کشی انسانها دوباره تکرار میگردد. از همان روزهای شروع این نسل کشی، انسانیت به درد آمده به صدا در آمد و اعتراضات گسترده ای صورت گرفت. اما ما با جهانی تقسیم شده روبرو هستیم. فضای مسموم و غیر بشردوستانه و ضد انسانی دولتهای سرمایه داری از اروپا تا خود خاورمیانه در تقابل با صدای حق طلبانه مردم، روزهای سخت و دشواری است و همچنان مردم غزه در آتش و خون میسوزند. در اروپا تظاهراتها علیه نسل کشی مردم غزه را ممنوع اعلام کرده و میکنند و مردم معترض به جنایات اسرائیل را به بهانه تروریسم و خرابکاری دستگیر کرده و میکنند.سکوت دولتها چهره کریه و واقعی شان را بیرون زد. دولت آمریکا و اسرائیل با همه تجهیزات نظامی و به کمک فروش تسلیحات بیشتر به اسرائیل از جانب بخشی از کشورهای اروپایی یک جبهه شدند و مردم خشمگین و معترض جبهه ای دیگر. فضایی غبارآلود و سمی در این میان بخشی از مردم سردرگم را به دنبال خود کشید اما خیلی زود دریافتند که نسل کشی واقعأ جلو چشمانشان در حال اتفاق افتادن است. اعتراضات گسترده ای در چند ماه اول این نسل کشی صورت گرفت. اما توان تعرض همه جانبه دولت اسرائیل به سرکردگی آمریکا و تسلیحات فراوان نظامی برای بمباران و یکسان کردن خاک غزه بسیار نامتعادل و ویرانگر است. نسل کشی هر روز ابعاد آن گسترده تر است. هر روز بیشتر و بیشتر کودکان در هوا پودر میشوند.

ابعاد فاجعه به جایی رسیده، در چند روز اخیر دیگر مخالفت با این همه جنایت عریان، گویا وجدان خفته و تماشاگر بخشی از دولتها، بخشأ دولتهای که حامی اسرائیل هم بوده، به تکاپو افتاده که راه برون رفتی برای جلوگیری از انقراض بشر در این زندان بزرگ به نام غزه بیابند. بیست و هشت دولت در جهان از جمله استرالیا، اتریش، بلژیک، کانادا، قبرس، دانمارک، استونی، فنلاند، فرانسه، یونان، ایسلند، ایرلند، ایتالیا، ژاپن، لتونی، لیتوانی، لوکزامبورگ، مالت، هلند، نیوزیلند، نروژ، لهستان، پرتغال، اسلونی، اسپانیا، سوئد، سویس، بریتانیا و سازمان‌های غیردولتی بین‌المللی و مقام‌های سازمان ملل خواستار اقدام فوری برای رسیدگی به فاجعه انسانی در حال وقوع در غزه شده‌اند. این دولتها سیاست “قطره چکانی کمک رسانی دولت اسرائیل” را محکوم و غیر انسانی نامیدند. تا همینجا همین دولتهای سرمایه داری بخاطر سطح فاجعه و وحشت از اعتراضات داخلی کشور خودشان و تحت فشار افکار عمومی مردم حق طلب جهان مجبور به چنین عکس العملی شده اند را باید به فال نیک گرفت. اما به هیجوجه کافی نیست و پاسخ این درد عظیم نیست. حتی اعتراضات هر روزه مردم در اقصی نقاط جهان نیز با میزان و سرعت جنایات علیه مردم در غزه خوانایی ندارد. بسیار ناچیز است. ما به اعتراضات میلیونی در کلان شهر ها، به اعتراضات و اعتصابات سراسری در همه جا علیه دولت اسرائیل و برای آتش بس فوری نیاز داریم.

زنان و جوانان معترض در ایران بدرست شعار میدادند که “اگر با هم یکی نشیم، یکی یکی کشته میشیم”. تعرض فاشیسم در سطح جهان برای نابودی انسانیت و نوع دوستی براه افتاده است. اگر به کمک غزه نشتابیم و همصدا جلو این تعرض انسانی را نگیریم، اگر به اخراجهای وسیع افغانستانی ها در ایران اعتراض نکنیم و جلو دولت را نگیریم، اگر به تجاوز هر روزه باندهای وحشی قومگرا در هائیتی در تجاوزهای جمعی به زنان نشتابیم در فرداهای نه چندان دور ما هم در همان سرزمینهای خود یکی یکی زیر نام قوم و رنگ پوست و تعلق دینی و فقیر و بیکار و زن بودن و مهاجر بودن سلاخی خواهیم شد. اگر دست سرمایه داری و فاشیستهای در حال رشد را از زندگی مردم کوتاه نکنیم بشریت همچنان باید بر پیکر خسته خود هر روز بجنگد تا برای روز بعد آهی از او مانده روانه کار شود. امروز صدای فریاد کودکان تکه شده در غزه وقتی در یک لحظه در هوا پودرمیشوند، بلندتر از صدای اعتراض جهانی علیه این نسل کشی ست. بیایید این سیکل وارونه را برعکس کنیم. ما دیگر تحمل صدای فریاد و دیدن تکه تکه شده اجساد کودکان را نداریم. بیایید فریادهایمان را قوی تر کنیم.

آتش بس بدون هیچ قید و شرطی و بلافاصله همین امروز در غزه شروع کار است. رساندن آذوقه و دارو، بازشدن درهای کمک رسانی، بازگشت آوارگان وبازسازی سرزمین ویران شده، محبت و انسان دوستی درپیشوازی برای باقی ماندگان تا دوباره زندگی را از سر بگیرند، آغوش باز برای کودکان بی سرپرستی که به جا مانده اند، از اولویتهای صف آزادیخواهی و برابری طلبی جهان و در جوامع بشردوست همه کشورها و مردم پیرامون آنهاست.

***