١١ اردیبهشت ١٣٩٨؛ابراز وجود طبقه کارگر علیه سرمایه داری
اعلامیه حزب حکمتیست
.
روز جهانی کارگر امسال خودویژه بود. در اینروز بخشهای مختلف طبقه کارگر و عمدتا پیشروان جنبش کارگری بدرست تشخیص دادند که فرصت اول مه، فرصت ابراز وجود طبقاتی در شرایط مشخص و تناسب قوای سیاسی موجود در جامعه است. اول مه امسال نه فقط در حاشیه نبود، نه فقط زیر فشار احضارها، تهدیدها، بازداشتهای قبل از اول مه به کنج عُزلت نَخزید، بلکه علیرغم فشارهای قبل از اول مه به فعالین کارگری و همینطور تهدیدهای سران حکومتی از خامنه ای تا امنیتیها و رئیس نیروی انتظامی، موفق شد سیاست سراسری را حول خود قطبی کند. کارگران میدانستند که رژیم اسلامی سرمایهداران برای اعمال خشونت علیه اجتماع بدیهی و برحق کارگران خود را آماده کرده است. با اینحال آگاهانه به استقبال این تقابل رفتند، فراخوان واحد دادند، از کارگر و معلم و بازنشسته و دانشجو پشت به پشت هم دادند، که روز اول مه در بهارستان مقابل مجلس ارتجاع و سرمایه تجمع میکنیم.
همزمان فراخوان شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران برای اجتماع در سراسر کشور و اعلام حمایت در ٢٧ استان کشور برای اجتماع مقابل ادارات آموزش و پرورش در روز ١٢ اردیبهشت، گوشه دیگری از این هماوردی سیاسی و طبقاتی در مناسبت روز کارگر و معلم بود. در ١٢ اردیبهشت روز معلم، علیرغم بازداشتهای فعالین معلمان و اعضای کانونهای صنفی و تهدیدهای نیروهای اطلاعاتی، اجتماعات معلمان در سراسر کشور با حضور گسترده معلمان برگزار شد. اجتماعات روز معلم از جمله در شهر تهران و استانهای یزد، همدان، کرمانشاه، اصفهان، کردستان، مازندران، خراسان رضوی و خراسان جنوبی برپا شد. در اول مه و در اجتماعات معلمان بر آزادی کارگران و همکاران دربند و آزادی زندانیان سیاسی تاکید شد. همه جا کارگران با عمل و اراده جمعی و قدرتمندشان اعلام کردند؛ “زندان، شکنجه، مستند، دیگر اثر ندارد”!
روز جهانی کارگر و روز معلم، به صحنه تقابل آشکار طبقه کارگر و اردوی کار با حکومت اسلامی سرمایه بدل شد. در اول مه امسال، علیرغم سرکوب وحشیانه و هجوم به صفوف کارگران و دستگیریهای دهها مرد و زن و جوان انقلابی، کارگران بعنوان قطبی تعیین کننده که “دیگر قبول نمی کنند” بمیدان آمدند. در شعارها و اسناد و قطعنامههای اول مه و روز معلم در چهار گوشه کشور، از اجتماعات تهران و سنندج و مریوان و سقز تا مراسمهای مختلف در مراکز کار و دانشگاهها و مقابل ادارات آموزش و پرورش، کارگر بعنوان یک طبقه و یک جنبش صاحب حق و مدعی بمیدان آمد و این هنوز نوک کوه یخ است که رُخ نشان داده است. همه شواهد از اوضاع اقتصادی و سیاسی تا تناقضات حکومتی و تشدید بحران و دورنمای فلاکت اقتصادی، بر بروز سریعِ انفجاری عظیم دلالت میکند. آنچه در زیر پوست جامعه در جریان است شاید بدرست دیده نمیشود و ظاهرا صحنه را لفاظیهای حکومتی و بورژواها و متحدین دور و نزدیکشان اِشغال کرده است. واقعیت اما اینست که پتانسیل اعتراضی و اجتماعی، ضدیت حکومت با هر روند بهبود و اوضاع وخیم و غیر قابل تحمل فقر و فلاکت، بر تلاقیهای سیاسی تند دلالت دارند. در یک کلام، طوفان در راه است و نمایش اراده و عزم متحدانه طبقه کارگر در اول مه و روز معلم، عکسی یک بُعدی از واقعیتی چند بُعدی و عظیم است.
حزب کمونیست کارگری – حکمتیست به کارگران و فعالین کارگری، به معلمان و بازنشستگان و دانشجویان انقلابی، به تمام کسانی که برای برپائی مراسمهای اول مه و روز معلم امسال تلاش کردند، درود میفرستد و دستشان را بگرمی میفشارد. اول مه امسال و درخشش پرچم سرخ کارگر و سوسیالیسم، نوید عروج راه حل کمونیستی طبقه کارگر در تحولات سیاسی پیشرو است. حزب حکمتیست تهاجم وحشیانه به صفوف کارگران و معلمان معترض را نشان وحشت و استیصال رژیم اسلامی سرمایهداران و انعکاسی از قدرت و پتانسیل جنبش رهائیبخش کارگری میداند. کارگران و معلمان بازداشت شده و کلیه کارگران و زندانیان سیاسی باید فورا آزاد شوند. همه جا باید اعتراض و اعتصاب و تظاهرات برای آزادی دستگیرشدگان اول مه و روز معلم، کارگران زندانی و زندانیان سیاسی را گسترش دهیم.
در پرتو اعتراضات و اعتصابات گسترده کارگری سال گذشته و اول مه باشکوه و موفق امسال در ایران، دور جدیدی از کشمکش طبقاتی برسر آینده آغاز شده است. کارگران در این کشمکش برای سرنگونی دولت اسلامی و نظام سرمایه داری و استقرار یک دولت انقلابی کارگری برای اجرای برنامه طبقه کارگر برای آزادی جامعه تلاش میکنند. زنده باد اتحاد صفوف طبقه کارگر علیه نظام استثمارگر و مملو از تبعیض سرمایه داری!
مرگ بر جمهوری اسلامی!
آزادی، برابری، حکومت کارگری!
زنده باد جمهوری سوسیالیستی!
حزب کمونیست کارگری ایران- حکمتیست
١٢ اردیبهشت ١٣٩٨ – ٢ مه ٢٠١٩