جمشید عبدی و ابتذال فرهنگی جاوید حکیمی
جمشید عبدی و ابتذال فرهنگی
جاوید حکیمی
جمشید عبدی حکمتیست ها هر دو شاخه را متهم کرده است به همکاری با حکومت اسلامی در تهیه و ساخت مستند علیه کومله. نوشته است:
“سناریو را قبلا امثال همین رحمان حسین زاده ها آماده کرده بودند، دیالوگ هایش را چند دهه است که بر سر کومله خالی می کنند و بازیگران اصلی این سناریو نیز همین افراد بوده اند۔ عوامل رژیم تنها مونتاژ و تدوین کننده آن بوده اند”
بعید می دانم اتهامی اینقدر عظیم و موهن را تاکنون هیچ فرد و جریانی در اپوزیسیون به سوی رقیب پرتاب کرده باشد۔
جمشید عبدی اطلاعیه حزب حکمتیست در این خصوص را نشانه هراس از رسوایی می داند و هشدار می دهد که “خودکرده را تدبیر نیست”۔
جناب عبدی با ارجاع به سخنرانی رفیق ابراهیم علیزاده ” فرهنگ و اخلاق کمونیستی در مجادلات سیاسی” حمکتیست ها را از “تبار ابتذال فرهنگ سیاسی می داند که سالهاست دروغ، شانتاژ و نفرت پراکنی را تبلیغ و ترویج می کنند”۔ ایشان به نقل از مراد خود می فرمایند “حکمتیست ها هیچ تفاوتی میان آژیناسیون علیه رژیم و خودی قایل نیستتد”.
و اما جمشید عبدی جا به جا از رحمان حسین زاده و امثال حسین زاده ها نام می برد یعنی درست همان شخصیتی که به تایید دوست و دشمن اهل دروغ، شانتاژ و نفرت پراکنی نیست۔ عبدی خود بر این گفته صحه می گذارد انجا که می نویسد:
“خط رسمی و غیر رسمی هر دو یک هدف و یک پروژه را با دو تاکتیک متفاوت دنبال می کنند۔ یکی با زبانی زبر و صدور بیانیه نقش یک بازجوی خشن را به عهده گرفته و دیگری با زبانی نرم و دیالوگ گونه و دلسوزانه نظراتش و آرزوهایش را از زبان رحمان حسین زاده بیان می کند”
خواننده باید از همین یک نقل قول به دو نکته پی برده باشد؛ اولا لحن، کلام و شیوه برخورد رحمان حسین زاده حتی به تایید عبدی این دشمن قسم خورده کمونیست کارگری ها، دلسوزانه و دیالوگ محورانه است و ثانیا چه کسی از تبار ابتذال فرهنگی است و رسالتش دروغ و شانتاژ و نفرت پراکنی؛ جمشید عبدی یا رحمان حسین زاده۔
اما اگر کسی خیال می کند برخورد ابتذال گونه جمشید عبدی تنها منحصر به حکمتیست هاست به خطا رفته است۔ ابتذال صفت بارز و پایدار ادمی است و ادم مبتذل همه جا مبتذل است۔ جمشید عبدی در خصوص پویا محمدی می نویسد
“با امثال پویا محمدی بحث سیاسی داشتن یاسین به گوش خر خواندن است” و چنین اند اسو سهامی و ناصر زمانی.
وی در فرازی دیگر از سخنان گهربارشان در وصف عطا خلقی و سلیمان بایزیدی چنین می گوید:
“یک مشت وراج مثل شما و سلیمان بایزیدی از کشورهایی که مهمانشان هستید تنها استفاده از توالت فرنگی را یاد گرفته اید۔ فرایند اگاهی یابی شما از این منظر تنها ریدن است به شیوه فرنگی”۔
ادامه می دهد:
“این ابلهان آیین راستین، این خرافه دوستان مدرن، این خودپسندان زخم خورده اگر مثل کرم هم لگد مال شوند و به حاشیه رانده شوند سرانجام در پیکر راستین خود زالو خواهند شد”
می نویسد::
“فقط در فرایند ایدئولوژی شدن و دین شدن مارکسیزم است که استعداد بی شعوری امثال عطا خلقی با یک ژست روشنفکرمابانه مجال رشد پیدا می کند”۔
شرم دارم ادامه دهم و بگویم ایشان در خصوص عباس منصوران چه نوشته است. کافی است
کومله براستی کجا می رود
۔
