اسماعیل ویسی- برگزاری اول ماه مه در کردستان، تاکید بر چند نکته

پیشاپیش اول ماه مه روز همبستگی طبقاتی و جهانی طبقه کارگر، روز اعلان کیفر خواست بر علیه نظام سرمایه داری را به طبقه کارگر و تمامی انسانهای آزادیخواه و برابری طلب در اقصی نقاط دنیا بویژه در ایران و کردستان تبریک می گویم. امیدوارم امسال در همبستگی اجتماعی و متحدانه و اتحاد طبقاتی بدور از هر گونه فرقه گرائی و تنگ نظری، بتوان سیاست های ضد کارگری حکومت اسلامی و تلاش نیروهای سرکوبگر سرمایه و دیگر سنتهای غیر کمونیتسی کارگری را، که می کوشند از بزرگداشت این روز جلوگیری کنند و یا مهر سنتهای خود را بر آن بزنند را خنثی نموده و مراسم های بزرگداشت اول مه را هرچه پرشکوه تر و با شرکت توده های مردم زحمتکش در مراکز اصلی و پر تردد شهرها برگزار شود.
اول ماه مه امسال مصادف است با رشد و گسترش مبارزات وسیع و پیگیرانه کارگران، در سال گذشته همچنان شاهد خیزش توده ای و اعتراض اجتماعی مردم زحمتکش و بجان امده ار فقر و ستم و بمیدان آمدن زنان علیه حجاب، این سمبل فاشیسم اسلامی و تحقیر و فردستی بودیم. در ایران علیرغم پراکندگی مبارزات، عدم سازمانیافتگی و فقدان رهبری در قالب یک حزب اجتماعی و فراگیر کمونیستی عملا دور تازه ای از تلاطم عظیم اجتماعی و سرنگونی طلبانه در حال غلیان است. خیزشی عموما طبقاتی که پیام بسیار روشن و مشخص آن سرنگونی حکومت اسلامی سرمایه داران در ایران است! این صدای اعتراضی پایه های این رژیم هار ارتجاعی را به لرزه درآورده. سردمداران حکومت اسلامی این پیام را ملموستر از گذشته گرفته اند.
رژیم اسلامی در بن بست کامل اقتصادی – سیاسی – اجتماعی و فرهنگی قرار دارد. این رژیم منحوس برای ادامه حیات ارتجاعی خود با گسترش روزافزون اخنتاق سیاسی، سرکوبگری و برسمیت نشناختن حقوق ابتدائی مردم، دستگیری و زندانی کردن فعالین کارگری و سیاسی، دخالت در زندگی خصوصی مردم بویژه زنان و جوانان همراه با اخراج و بیکار سازی وسیع در سیر صعودی فقر و فلاکت و تعرض افسار گسیخته به سطح زندگی و معیشت اکثریت مردم روزانه در تلاش است. عوارض تحمیل چنین وضعیتی بطور حتم گسترش ناهنجاری های وسیع و غیر قابل مهاراجتماعی است..وضعیت جامعه کردستان نیز، آئینه بالانمائی است ازتصویری سراسری در سطح ایران!
در چنین شرایط و اوضاع متلاطم سیاسی جریانات و احزاب سیاسی متعلق به جنبش ها و گرایشات چپ و راست نیز تلاش خود را برای تاثیر نهادن بر مبارزات جاری انجام میدهند. در عرصه مبارزات کارگری سنت و گرایش کمونیستی و کارگری از یکسو و سنت توده ایستی، کارگر کارگری و انجمنهای اسلامی و خانه کارگری ها دو سوی این جدال هسنتد. سنت ضد کارگری و راست برای جلوگیری از رشد رادیکالیسم مبارزاتی در جامعه و در جنبش کارگری بطور اخص ازهیچ تلاشی فروگذاری نمیکند. سنت و گرایش سوسیالیستی کارگری و طیف کارگران رادیکال سوسیالیست نیز با طرح شعارهای طبقاتی و کارگری بمیدان میاینند و با این پرچم رادیکال ابراز وجود می کنند. این تلاش و جدال طبقاتی نشان از تقابل جدی و اساسی ابراز وجود جنبشهای راست و چپ و آلترتیو سیاسی و اجتماعی در تمامی زمینه ها در روند پروسه فردای سرنگونی انقلابی رژیم اسلامی است.
قطعا چنین تقابلی بطور جدی و اساسی دربرگزاری مراسم ها و تدوین قطعنامه های اول ماه مه حاوی مطالبات کارگران و اکثریت مردم زحمتکش نه تنها در تقابل موجودیت رژیم اسلامی، بلکه در تقابل با گرایشهای راست- کارگر گرائی و سنت توده ایستی، تحت عنوان باصطلاح ” اتحاد کارگری” ابراز وجود و خودنمائی کند. وظیفه ای بسیار جدی و اساسی که بر دوش گرایش سوسیالیستی کارگری طیف رهبران عملی و توده ای کارگران رادیکال سوسیالیست و فعالین برابری طلب جنبشهای احتماعی از جمله جنبش آزادی زن است ، طرد و منزوی کردن گرایشات راست و بازدارنده در تمامی عرصه های مبارزات اجتماعی، می باشد. ازتلاش آگاهانه سازمانیافته و هدفمند درجهت همبستگی اجتماعی نباید غافل بود!
برگزاری مراسم های بزرگداشت اول ماه مه، ممکن است. درسالهای گذشته علیرغم تمامی ترفندهای متفاوت، بگیر و ببند و بازداشت و زندانی کردن فعالین و سازماندهندگان این مراسمها و با وجود سرکوب و ممانعت حکومت اسلامی از شرکت وسیع طبقه کارگر و توده های مردم در ابعاد اجتماعی، روز کارگر در ایران و در شهرهای کردستان گرامی داشته شده است. تجمعاتی که طی سالهای متمادی زیر فشار سرکوبگران اسلامی، با تلاش طبقه کارگر و فعالین جنبشهای اجتماعی و انسانهای برابری طلب و آزادیخواه برنامه ریزی شده و روز همبستگی جهانی طبقه کارگر برگزار شده و به شرایط تحمیل شده از طرف سرمایه داران و رژیم سیاسی آن وقعی ننهاده اند. فعالین کارگری در دفاع از رفاه، آسایش و یک زندگی بهتر کیفر خواست خود را نه به شرایط فلاکت بار تحمیل شده در این روز به شیوه و شکل های متفاوت وممکن اعلان و ابراز داشته اند. به جرات میتوان میگفت بزرگداشت اول ماه مه روز جهانی کارگر، ۸ مارس روز جهانی زن، فستیوالهای دفاع از حقوق کودکان، روز جهانی لغو خشونت علیه زنان و برگزاری اعتراضات علیه اعدام ، دفاع از برابری زن و مرد در سطح علنی و در ابعاد اجتماعی، بنا بر شرایط تاریخی- اجتماعی در ایران و بویژه در کردستان به ستنی اجتماعی مبدل شده است.
رهبران، سازماندهندگان ، فعالین و شخصیتهای این عرصه ها، انسانهای اجتماعی با هویت واقعی می باشند. آنها برای نهادهای امنیتی- انتظامی و اطلاعاتی حکومت اسلامی کاملا شناخته شده هستند. سال ها ست که نیروهای سرکوبگر فعالین این عرصه ها را دستگیر، بازداشت و زندان کرده اند، احضار و تهدید فعالین کارگری- اجتماعی تاکنون فایده ای نداشته است. زیرا عمق این نارضایتی طبقاتی- اجتماعی در بطن جامعه می باشد.
این واقعیت را حکومت اسلامی میداند و بدان واقف است، به همین خاطر در آستانه چنین روز هائی بخصوص ۸ مارس روز جهانی زن و اول ماه مه روز جهانی کارگر حساسیت ویژه ای بخرج میدهد. عدم صدور مجوز برگزاری مراسم حتی به تشکل های زرد چون خانه کارگر و انجمن ها و شوراهای اسلامی- سنت توده ایستی و قومی- مذهبی که هیچگونه ربطی به منافع کارگر ندارند و در تحکیم رژیم اسلامی سرمایه در ایران در مقابل کارگران ایستاده اند. بگیر و ببند، احضار و تهدید و بازداشت فعالین کارگری- اجتماعی در جامعه کردستان، گواهی بر این واقعیت و تاییدی بر ترس حکومت اسلامی از رشد و گسترش اعتراض اجتماعی کارگران و آزادیخواهان می باشد که در چنین مراسم هائی بروز اجتماعی پیدا می کنند.
این کشمکش جدالی طبقاتی مابین رژیم اسلامی و گرایشات راست و چپ در جنبش کارگری و در بطن مبارزات سیاسی- اجتماعی که بدان اشاره شد واقعی و ملموس در جامعه ایران و کردستان می باشد. حکومت اسلامی علیرغم هر تهدید و شدت عمل سرکوبگرانه و دامن زدن به ایجاد فضای امنیتی و رعب و وحشت و گسیل موتور سواران و لباس شخصی ها و مانور دادن، در طول حاکمیت سیاسی اش تاکنون راه بجائی نبرده و نخواهد برد.
تجارب گذشته را باید بکار گرفت
یکبار دیگر باید تاکید کرد که وجود و تقابل گرایشات رادیکال سوسیالیستی و سازشکارانه واقعی است. برگزاری مراسم های بزرگداشت روزهای اول مه و ۸ مارس بطور علنی در مراکز شهرها در کردستان بویژه از سال 1365 تاکنون به سنتی اجتماعی تبدیل شده است. سرکوبگران اسلامی با تمامی امکانشان همیشه تلاش کرده اند از برگزاری چنین مراسم هائی به هر شیوه ممکن جلوگیری کنند اما موفق نشده اند!
برای نمونه بزرگداشت مراسم اول مه درشهرهای کردستان در سال۱۳۹۵ که به نسبت چند سال قبل، متمرکزتر، سازمان یافته تر و هدفمندتر بود، با دوری جستن از رفتن به کوه و دشت و صحرا و صرفا اکتفاء کردن به تجمع در محل کار، بویژه در شهرهای سنند ج، مریوان و سقز، از طرف تشکل های کارگری سندیکای خبازان در دفاتر و مراکز این شهرها و عیلرغم حضور سنگین نیروهای امنیتی- انتظامی و تاکید بر مفاد رادیکال قطعنامه مشترک خبازان سنندج و مریوان. و در مرکز شهر سنندج روز ۱۲ اردیبهشت سال ۹۵، از طرف انجمن کارگرا ن ساختمانی در خیابان سیروس در قلب شهر سنندج با شرکت فعالین برابری طلب و کمونیست نمونه های برجسته این نوع تلاش ها هستند. از جمله حرکتهای برجسته و قابل تحسین در این تجمعات سخنرانی در محل تجمع و راهپیمائی، طرح شعارهای کارگر اتحاد اتحاد. کارگر زندانی آزاد باید گردد. زندانی سیاسی آزاد باید گردد. نان. مسکن. آزادی بود که نه تنها ویژگی خاص مراسم های بزرگداشت اول مه، بلکه می توان گفت جوانه های شرایط جدیدی در برجسته شدن جایگاه و موقعیت کارگران و تشکل های شان و ایفای نقش جدیدی تر، در کردستان را نشان میدهد. …امسال نیز باید این سنت و روش را ادامه داد و از رفتن به کوه و دشت وصحرا، خودداری کرد!از آن . تجارب بسیار گرانبها و تحمیل کردن خود به سرکوبگران اسلامی سرمایه داری باید درس گرفت!
نقطه تاکید فعالین و رهبران کارگری- اجتماعی چه باید باشد؟
قطعا نهادهای امنیتی- انتظامی طبق سنت معمول تلاش می کنند با حکومت نظامی اعلان نشده برای ایجاد فضای رعب و وحشت در ادامه سیاست تاکنونیشان دست به بگیر و ببند و احضار و اخطار به فعالین بزنند تا شاید بتوانند از برگزاری مراسم اول ماه روز جهانی کارگر بویژه در مراکز شهرها در کردستان ، ممانعت بعمل آورند. باید تلاش مرتجعین را با برنامه ریزی خنثی نمود. این کار ممکن است، همچنانکه سالهای قبل ممکن شد. تلاش جمعی و متحدانه و بدور از فرقه گرایی رهبران و پیشروان کارگری میتواند این امر را یکبار دیگر ثابت کنند. جنبش کارگری، آزادیخواهی و برابری طلبی در ایران و کردستان جنبشی زنده، بالقوه و بویژه امسال بطور عیان و آشکار، بالفعل می باشد. ممانعت بعمل آوردن از ابراز وجود آن غیر ممکن است. مبارزات کارگران هفت تپه، فولاد اهوازنمونه های تیپیک آن میباشند.
نکته بسیار بر جسته ای که لازم است از آن دوری جست تجربه سال ۹۶ است، عده ای تحت تاثیر تبلیغات تشکل ضد کارگری خانه کارگر در سنندج قرار گرفتند و بدنبال فراخوان آن رفتند. این حرکت بنوعی نشان از خود نمائی گرایش قانون گرائی و امکان گرائی- سنت توده ایستی است. ممکن است امسال نیز این تشکل ضد کارگری دست به چنین کاری بزند، نباید متوهم شد. ماهیت آنها روشن است. باید سیاست و سنتشان را طرد و منزوی کرد.
لازم است در قطعنامه و باندرولی مشخص اعلام اسماعیل بخشی، سپیده قلیان، علی نجاتی، اسماعیل عبدی، بهنام ابراهیم زاده، جعفر عظیمی و … و تمامی کارگران و زندانیان سیاسی فوری و بدون قید و شرط آزاد باید گردند. حکومت اسلامی موظف به تامین و جبران خسارت فوری سیل زدگان اخیر می باشد!
قطعا لازم است که بر اتحاد و همبستگی و سنت اجتماعی طبقاتی و علیه هرگونه انزوا طلبی و گوشه گیری به هر بهانه واهی از جمله برگزاری مراسم در محل کار، در چنین روزی تاکید کرد.
لازم است و باید تلاش کرد مراسم اول مه با تاکید بر برگزاری آن در مراکز اصلی شهرها، به هر شیوه و شکل ممکن برگزار شود.
لازم است فعالین، سازماندهندگان اصلی قبل ازهر چیزی از هرگونه تنگ نظری، فرقه گرائی و بهانه تراشیهائی که مانع سازماندهی در ابعاد سراسری است، دوری جویند. بعنوان روزی جهانی بدان نگریسته شود. برای توسعه و و گسترش سازماندهی این روز در دیگر شهرها در ابعاد جامعه کردستان ضرورت دارد به شکل دقیق برنامه ریزی نمود.
در تمامی شهرها محافل وسیعی از فعالین آزادیخواه و برابری طلب بطور پراکنده وجود دارند. لازم است این محافل بشیوه شبکه ای وسیع بهم بافته شوند تا مطالبات یکدستی طرح و در دستور قرار داده شود و مراسم ها در ابعاد هر چه وسیعتر و در شکل اجتماعی بروز پیدا کند.. با شرکت کردن هر چه بیشتر مردم در مراسم اول مه، تجمع ها باشکوهتر و هراس و وحشت رژیم هر چه بیشتر خواهد شد .
امید است بر این مبنا تاکنون در رابطه با بزرگداشت این روز چون سنت همیشگی سال های قبل، فعالین و سازماندهندگان با همدیگر تماس و هماهنگی ایجاد کرده بر مبنای اتحاد و همبستگی طبقاتی – اجتماعی قبل از هر چیز کمیته برگزاری مراسم اول ماه مه را تشکیل داده و بررسی چگونگی گرامیداشت این روز را به هر شیوه و شکل ممکن انجام داده باشند.
باید قاطعانه با گرایش کارگر کارگری ” کارگر گرائی و سنت و گرایش توده ایستی ” که تلاش می کند در محل کار مراسم جشن برگزار شود مرزبندی کرد. – بعنوان آلترناتیو ممکن، لازم است از هم اکنون برنامه ریزی و سازماندهی کرد. محلات مسکونی متفاوت را مد نظر گرفت و طبق برنامه آذین بندی چندین محله مسکونی در چنین روزی دردستور قرار داده شود. کل ساکنین محل را مطلع و دعوت کنید رقص و شادی همراه با طرح مطالبات. این نمایش قدرت و همبستگی برای سرکوبگران غیر قابل کنترل می باشد.
برگزاری مراسم و تجمع در روز اول ماه مه مستقیما حکومت اسلامی و قوانین استثمارگرانه وضد کارگری را نشانه می گیرد و به چالش می کشد. باید به تمامی قوانین تبعیض آمیز و ضد انسانی به فقر و فلاکت تحمیل شده و بویژه: دستمزد ۵ برابر زیر خط فقر نه گفت و خواهان دستمزد بر مبنای۵ و نیم میلیون تومان، باز گشائی تمامی مراکز کاری- تولیدی ، بازگشت به کار تمامی اخراج ایجاد مراکز کاری، تامین بیمه بیکاری مکفی و بیمه های اجتماعی و درمانی و خاتمه دادن به کشتار کارگران کولبر، تمامی کارگران، و زندانیان سیاسی فوری و بدون قید و شرط آزاد باید گردند از مطالبات فوری و حیاتی گردید. و بر اجرای آن پافشاری کرد!
۲۳ فروردین ۹۸
۱۲ اورسل ۲۱۹
esmail.waisi@gmail.com