کارگران در قامت رهبری جامعه (در تدارک اول مه) رحمان حسین زاده

در شرایطی به استقبال اول مه روز جهانی کارگر میرویم، که جنبش کارگری ایران نقطه عطف مهمی را پشت سرگذاشت. بر بستر اعتصابات و اعتراضات کارگری و توده ای گسترده در یکسال اخیر و در نبردی سخت با بورژوازی، جنبش طبقه ما پیشرویهای مهمی را به گنجینه دستاوردهای تاکنونی خود اضافه کرد. در این میان اعتصاب و اعتراضات بیش از یکماهه هردو مرکز کارگری مهم نیشکر هفت تپه و فولاد اهواز صفحات درخشان پیشروی جنبش کارگرن در یکسال گذشته بود. در این دو اعتصاب و اعتراضات امیدبخش این دو مرکز کارگری چه اتفاقی افتاد؟ پاسخ آن سرراست است. کارگران در این دو مرکز کارگری فراتر از نمایندگی کردن مطالبات مستقیم مرکز و رشته کارگری خود در قامت نمایندگی کردن کل درد و رنج و مطالبات سراسری کارگران ایران عرض اندام کردند. نه فقط کارفرما و سرمایه دار طرف حساب مستقیم خود در کارخانه شان، بلکه دولت سرمایه جمهوری اسلامی را به مصاف طلبیدند. در گامی بلند، اداره شورایی مراکز کار و جامعه را نوید دادند. در یک کلام به عنوان نیروی تولید کننده و گرداننده اصلی چرخش کار و امکانات زندگی جامعه، مدعی رهبری در محیط کار و جامعه شدند.در تاریخ چهل ساله پرفراز و نشیب جنبش کارگری ایران بعد از انقلاب ۵۷ ، این رویداد از معدود مواردی است که کارگر در قامت رهبری جامعه ابراز وجود میکند. بازتاب این خیز بلند کارگری را، نه تنها در کل جنبش کارگری ایران، بلکه در جنبش کارگری جهانی و در سطح بین المللی هم دیدیم. دولت هار سرمایه جمهوری اسلامی، با دستگیری رهبران جسورو با صلاحیت این اعتصابات و اعتراضات کارگری و با دهها ترفند و مانوورحیله گرانه، در مقابل مسیر پیشروی بیشتر کارگران فولاد اهواز و نیشکر هفت تپه و جنبش کارگری سدی را ایجاد کرده است، اما بخشی از دستارودها و سطحی از تغییر تناسب قوا را به نفع مبارزه کارگری و آزادیخواهانه نتوانسته از کارگران بگیرد. در چنین تناسب قوای متفاوت و بالنسبه مساعدتر از سالهای گذشته در تدارک گرامیداشت اول مه در ایران هستیم. رهبران و فعالین کارگری، تشکلها و نهادهای کارگری، نیروهای چپ و کمونیست که این روزها به طور جدی به استقبال اول مه و تبدیل آن به عرصه مهم تجسم قدرت و حق طلبی کارگری هستیم، با اتکا به پیشرویهای امسال جنبش کارگری باید نقشه بریزیم. نه تنها این دستاوردها را باید نمایندگی کنیم، بلکه سد و محدودیتهای ایجاد شده توسط بورژوازی و جمهوری اسلامی را باید در هم بشکنیم. درطول تاریخ جنبش کارگری جهانی تا جنبش کارگری ایران، یکی از رسالتهای روز جهانی کارگر شکستن شرایط تحمیلی بورژوازی به جنبش کارگری بوده است. به ویژه با تاکید بر این واقعیت که بعد از پایان اعتصاب و اعتراضات شکوهمند کارگران فولاد اهواز و نیشکر هفت تپه، جمهوری اسلامی کماکان زیر ضرب تحرک و اعتصاب و مبارزات کارگران، زنان، جوانان و توده مردم حق طلب و جان به لب رسیده قرار گرفته است. به نحوی که گسترش اعتصابات و اعتراضات کارگری به روند هرروزه فضای مبارزاتی تبدیل شده است.کارگران و جنبش کارگری ایران و کمونیستها در این شرایط در فکر ابراز وجود مبارزاتی و اجتماعی در روز جهانی کارگر هستیم. این فرصت را طبقه کارگر و جنبش کارگری و رهبران و پیشروان آن به روشنی باید دریابیم و به عنوان تنها جنبش اجتماعی نجات دهنده و مبشر آزادی و رهایی جامعه ایران در اول مه امسال ابراز وجود کنیم. با این نقطه عزیمت باید اول مه امسال را تدارک دید. در این راستا اقدامات زیر را باید بسرعت در دستور کار گذاشت.

۱- ادعامانه کارگری امسال اول مه: قطعنامه یا قطعنامه های کارگری هر ساله کارگران در ایران در واقع ادعانامه جنبش طبقه ما علیه وضع موجود در سطح جهانی و به طور مشخص در ایران است. بر این اساس لازمست اولا ناهنجاریها و مصائب دوران متاخر نظم وارونه کاپیتالیستی را به مصاف بطلبد. فراخوان به صف بندی محکم در مقابل تعرض اقتصادی و سیاسی مستمر بورژوازی به طبقه کارگر و اکثریت عظیم شهروندان جامعه را پافشاری کند. جنگ و جنگ طلبی قدرتهای بزرگ سرمایه جهانی، تشدید تقابل تروریسم دولتی و غیر دولتی به قیمت تباهی تحمیل شده به بشریت، از جمله در خاورمیانه محکوم کند. تشدید تخاصم دولتهای تروریست آمریکا و جمهوری اسلامی و مضرات آن علیه صف مبارزه کارگری و توده ای را افشا کند. همبستگی بین المللی کارگری و انترناسیونالیستی را تاکید کند. طبقه کارگر ایران را به حضور فعال در همبستگی بین المللی کارگری فراخواند. ثانیا در سطح ایران، ادعانامه کارگری امسال جنبش ما، نه تنها اهداف و خواسته های مستقیم کارگری، بلکه حق طلبی نهفته در اعتراضات وسیع و توده ای جامعه که از دی ماه ۹۶ تاکنون گام به گام طرح شده را نمایندگی کند. علیه فقر و تبعیض و نابرابری و فساد، علیه آپارتاید جنسی، علیه سلب آزادیهای سیاسی و سرکوب و زندان و اعدام با شفافیت تاکید کند. آزادی زندانیان سیاسی و همه فعالین کارگری را سرلوحه کار قرار دهد. جنبش کارگری در اول مه امسال لازمست با شفافیت، این ندای رسای کارگران نیشکر هفت تپه و فولاد اهواز و رهبران جسور آنها را نمایندگی و اعلام کند، که حاکمیت بورژوازی و جمهوری اسلامی صلاحیت و توانایی اداره جامعه را ندارند، کارگران خود سکان جامعه را به دست میگیرند، اداره شورایی را جاری میکنند. آزادی و برابری و رفاه و سعادت را در جامعه تضمین میکنند. ثالثا به طور عاجلتر ایجاد سنگربندی محکم و سازمانیافته و خودآگاه کارگری علیه “حداقل دستمزد” چند بار زیر خط فقرتعیین شده توسط جمهوری اسلامی، افزایش دستمزدها، پافشاری بر پرداخت فوری و یک جای دستمزدهای معوقه همه مراکز و رشته های کارگری در سراسر ایران و حق اعتصاب و تشکل فراخوان میدهد.

۲- برگزاری اجتماعات بزرگ : اگر قبول داریم، تناسب قوا به ضرر جمهوری اسلامی چرخیده است. معنی عملی اش اینست بیش از پیش برپایی اجتماعات بزرگ اول مه ممکن است. اول مه ، تنها روز به رسمیت شناخته شده ما کارگران در سراسر جهان است. به دوراز دخالت دولت و نهادهای ضد کارگری، جشن و مراسم کارگری را محقیم برگزار کنیم. نقطه عزیمت ما برپایی اجتماعات بزرگ و علنی کارگران و خانواده های کارگری و همه انسانهایی است که در این روز در کنار کارگران در سطح شهر صف می بندند. در نتیجه نباید به فشار و محدویت دم و دستگاه حاکم تن داد، که ما را به بیرون شهر و دشت و کوهپایه براند. درست مثل بخش اعظم کشورهای امروز دنیامحقیم و در میادین مرکزی شهر و در هر مکانی که کارگران خود تعیین میکنند، جشن و مراسم روز کارگر را برگزار کنیم. روز اول مه روز همبستگی کارگری به دور از هر نوع تفرقه است. کارگران همه رشته ها و محل های کار و خانواده های کارگری آنها و همه انسانهای متحد کارگران در این روز و در محلی در سطح شهر میتوانند اجتماع کنند و مراسم روز کارگر را برگزار کنند.

۳- واضح است، مراسمهای دولتی و شوراهای اسلامی و خانه کارگر از طرف کارگران تحریم میشود. ترفند و ریاکاری جنبش ها و احزاب بورژوایی اپوزیسیون در برخورد به اول مه امسال باید از هم اکنون افشاء شود.

۴- در روز کارگر بخشهای معترض و رادیکال جامعه، همه فعالین سیاسی، زنان و جوانان و تشکلهای آنها را فرا میخوانیم تا در روز اول ماه مه همراه با کارگران این روز را بهر شکلی که مناسب میدانند برگزار کنند.

۵ – در سطح بین المللی نیروهای چپ و کمونیست و کمیته ها و نهادهای متعددی که دفاع از حقوق کارگران ایران را وظیفه خود میدانند، فعالیتهای جدی خود را در گرامیداشت اول مه، در همبستگی با طبقه کارگرجهانی و کشورهایی که در آن حضور دارند، اعلام کنند. مهمتر کسب حمایت از جنبش کارگری را در این مناسبت لازمست سازمان دهند.

فرصت کوتاه باقیمانده را نباید از دست داد. به امید گرامیداشت هرچه بهترو موثراول مه، روزجهانی کارگر.
زنده باد اول مه!