مصاحبه کمونیست هفتگی با صالح سرداری در مورد اعتراضات کردستان عراق
کمونیست می پرسد؛
روزهای اخیر مجددا کردستان عراق صحنه اعتراض علیه فقر و بیکاری و مسائل حاد معیشتی شده است. مسئول و بانی این وضعیت فلاکتبار کیست؟ مردم دقیقا چه می خواهند و چه می گویند؟ نیروهای سیاسی دخیل در این اعتراض چه میگویند و به نظر شما راه پیشروی و تحقق خواستهای مردم کارگر و زحمتکش در این بحران چیست؟
صالح سرداری: در جواب سوْال شما باید بگویم این اعتراضات و تظاهرات چند روز گذشته كه اكثر شهرهای كردستان عراق را در برگرفت تازگی ندارد. سال هاست كه مردم كردستان بر اثر فقر و فلاكتی كه به آنها تحمیل شده دست به مبارزه و اعتراض زده اند. بخصوص سال ها قبل كه اعتراضات كارگران و مردم زحمتكش همه خاورمیانه و شمال آفریقا را در برگرفت مردم كردستان عراق به خیابان ها آمدند و با برپایی تجمعات و تظاهرات هایی در میادین اصلی شهرها خواستار مطالبات و حقوق خود شدند و حكومت اقلیم كردستان را به چالش كشیدند.
متاسفانه آن دوره جریانی به نام جنبش تغییر (گوران) كه در اپوزیسیون بود در اوائل اعتراضات بر موج اعتراض و مبارزه بر حق مردم سوار شد و آن را به بیراهه برد.
در طی این چند سال نه تنها وضع زندگی مردم بهتر نشده ، بلكه بیکاری افزایش یافته و مردم در سطح وسیعتر فقیر و فقیرتر شده اند.
دو حزب اصلی حزب دمكرات كردستان عراق و اتحادیه میهنی و همچنین جنبش گوران و احزاب اسلامی كه در حكومت هستند، همه ثروت و سامان ان جامعه را چاپیده و فساد دولتی و چپاول همه جای را در برگرفته است.
این اوضاع نابسامان اقتصادی و فقر و فلاكت تحمیل شده بإضافه اختلاف دولت اقلیم با دولت مركزی عراق و دخالت دولت های سركوبگر ایران و تركیه، حضور داعش، مجموعه اینها مشكلات مردم را چند برابر كرده است.
از روزی كه امریكا و غرب رژیم صدام را ساقط و حكومتی را بر مبنای مذهب و ملیت و طایفه گری بر مردم عراق و كردستان تحمیل كرده اند، مردم روی امنیت و آسایش ندیده اند. اعتراصات و تظاهرات اخیر شهرهای كردستان عراق برای مقابله با اوضاع می باشد.
چند سال است كه حقوق معلمین، كا رمندان، پرستاران و پزشكان و حتی پلیس و نیروهای انتظامی را با تاخیر چند ماهه و یك سوم آن را پرداخت میكنند. اقشار مختلف حقوق بگیر و بخصوص معلمان و كارمندان دولتی بارها و بارها دست به اعتصاب زده و سر كار نرفته اند.
همه این اعتراضات و تظاهرات ها همانطوریكه در شعارها و سخنرانی ها و پلاكاردها دیده میشود، از عمق جامعه و اعتراضی طبقاتی است كه كل سیستم و دولت اقلیم و احزاب شریك در قدرت را نشانه گرفته است. این خشم و اعتراض كارگران و زحمتكشان در خیابان ها و میادین اصلی شهرها و مراکز کار گسترش می یابد در حالی كه اقلیت ناچیز سرمایه دار و دولتی ها روز به روز بیشتر به ثروت خود اضافه میكنند و جوابگوی کسی هم نیستند.
أگر دوره ای مردم كردستان عراق به این احزاب و دولت توهم داشتند و آن را “خودی” میدانستند، اكنون آشكارا از اعتماد خود به احزاب ناسیونالیست در قدرت پشیمان هستند. مردم كردستان فكر میكردند اكنون كه صدام رفته، و این احزاب حاكم شده اند دنیا برایشان بهشت برین خواهد شد. اما اكنون همه دریافته اند كه همین حكومت اقلیم چه زندگی سیاهی را بر آنها تحمیل كرده است.
اعتراضات اخیر با مطالبه بهبود در زندگی و علیه دولت و حاكمانی است كه كل ثروت و سامان این جامعه را دزدیده اند. مردم میخواهند وضع زندگی شان بهتر شود، از امنیت و سرپناه و از ابتدائی ترین حقوق انسانی برخوردار باشند. اما متاسفانه با تمام برحق بودن و طبقاتی بودن این مبارزات و اعتراض ها هنوز نامتشكل و بی سازمان است.
كمونیست ها و حزب كمونیست كارگری كردستان عراق علیرغم تلاش و فعالیت هایشان هنوز آن اندازه قدرتمند نیستند كه بتوانند این اعتراض و مبارزه را سازماندهی و رهبری كنند. در دور اخیر جریانی بنام (نسل جوان) كه رهبریش دست یكی از بزرگترین سرمایه دارهای كردستان عراق است، میخواهد بر اعتراض و مبارزه مردم سوار و آن را بنفع خود مصادره كند.
اینجا در كردستان عراق هم مثل سایر كشورها و جوامعی كه مبارزه در جریان است عدم حضور حزبی كمونیستی و قدرتمند مهمترین كمبود این میدان است و تا این حزب بوجود نیاید احزاب و نیروهای ارتجاعی و راست كماكان میتوانند خود را بر مردم كارگر و زحمتكش تحمیل كنند.
نكته ای كه لازم است بدان إشاره كنم وجود بیش از سه دهه استقرار اردوگاهها و مقرات رهبری احزاب اپوزیسیون ایرانی در كردستان عراق است. این احزاب شاهد همه این بی عدالتی ها و فساد و فقر و فلاكت تحمیل شده به مردم كردستان عراق هستند ولی سكوت مطلق را پیشه كرده و لال شده اند.
مردم كردستان ایران باید برای اینده با هوشیاری كامل اوضاع را در نظر داشته باشند. تجربه قدرت گیری احزاب ناسیونالیست كردستان عراق نشان داد كه برخلاف همه ادعاهای احزاب و جریانات ناسیونالیست هر وقت دست شان به قدرت برسد همان اوضاعی كه بر مردم كردستان عراق اورده اند بر آنها هم تحمیل خواهند كرد. به سابقه قدرت گیری این احزاب در همه بخش های كردستان نگاه كنید این را بوضوح دیده ایم. این را میدانم كه قدرت كمونیسم و كارگر در كردستان ایران با كردستان عراق تفاوت دارد اما این كافی نیست. كارگران و زحمتكشان باید خود را متحد و متشكل كنند و شوراهای خود را برای دخالت در سرنوشت و آینده خود إیجاد كنند و اجازه ندهند احزاب راست و ارتجاعی از بالای سر مردم تصمیم بگیرند و با بند و بست و معامله با دولت های ارتجاعی مردم را از دخالت و نقش آفرینی دور كنند.
ما در كمیته كردستان حزب کمونیست کارگری – حكمتیست اطلاعیه ای در حمایت از اعتراض و مبارزه برحق مردم كردستان عراق منتشر كرده ایم و برای گسترش و تعمیق مبارزه و پیروزی كارگران و زحمتكشان در كردستان عراق، در كنار كمونیست ها و آزادیخواهان خواهیم بود.
***
